BİLMEM... !

Şu günlerde her şeye cevabım bu; bilmem...
Onu bilmem, bunu bilmem, sana bilmem, şuna bilmem...
-Neden böylesin?  *Bilmem ?
-Niye susuyorsun? *Bilemem ?
-Niye ağlıyorsun? *Bil-mi-yo-rum.... En çok da bunu bilemiyorum...

Ne zaman intihar muhabbeti açılsa, sebeplerini, nedenlerini, niyelerini konuşsak, tek bir laf ederim (çok biliyormuşum gibi);
İNANÇSIZLIK...

Dini olmak zorunda değil bu... Allah'a, Tanrıya, doğaya, yaşam döngüsüne, mutluluğa, yaşama sevincine, hayata, süprizlere, insancıllığa vs. inancı... Her neye tutunuyorsa insan... İnancı gidince hayattan bağlarını baltalar böylece... gibi geliyor bana...

Böyle  zamanlarda inancımın zayıfladığını düşünüyorum. Hayat ve yaşam inancım azalıyor sanırım diğerleri sapasağlam olsa da...

Nerdeyim? Nasılım? Niyeyim? Ne kadarım? Ne yapıyorum? Ne yapmalıyım? soruları arı sürüsü gibi beynime sükun ederken bir yandan da ölü toprağı serilmiş oluyor üzerime....

Böyle garip bir boşluk... SANKİ dünyadaki savaş ve entrikalar bile çok gerekliyken; zamlar, rüşvetler yerli yerindeyken; cinayetler, cinnetler tam kıvamındayken; ölümler bile boşu boşuna değilken bir ben anlamsız geliyorum gözüme... SANKİ kazara düştüğüm bu evrende unutulmuş gidilmişim de programlarım yapılandırılamamış...

Öyle işte !

neyyyss'se !!!

O zaman benden gelsin gelsin...