Yüzüm toprağa düştü bugün...
Kararan, yanan, savrulup duran toprak ve ben..
Bir damla ter aktı toprağa, alnımdanmış... Karardı kaldı toprak...
Sevdi beni bazen güldü yüzüme, ellerime sıcacık dokundu... Bazen nefret etti benden, içinden böcekler savurdu üzerime, esti girdi gözüme okları...
İçindeydim toprağın bugün...
Altında belki üstünde...
İç içe, alt alta, canhıraş boğuşarak geçti gün...
Nimet olduğunu vurguladı, onsuz hayat olmadığını, ben gibi doğurgan olduğunu söyledi...
Ortak yönümüz çokmuş, anlattı durdu.
Mayamız bir yoğrulmuş, o benmişim, ben de o...
Ondan gelmişim, onun olacakmışım sonunda.
Son dediğin onda başlarmış....
Kışın üşümez, yazın yanmazmış.
Üzerine örtüldüğü her şey ölmezmiş.
Mezar böcekleri varmış misal, şevkle bahsettiği kurtçukları ve onu güldüren karafatmaları...
Yüzüm toprağa düştü bugün..
Onlaydım, ondaydım tüm gün...
Hem altında hem üstündeydim... İçindeydim ve altını üstüne getirdim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder